Παραδείγματα πολλά. Νοοτροπία όμως μία

Τον τελευταίο καιρό, ένα άρθρο της «Καθημερινής» ανακυκλώνεται στα social media και αφορά την ανάπτυξη και την κατασκευή υποδομών για το ποδήλατο στην Κοπεγχάγη και κυρίως του Cykelslangen (ή αλλιώς «Ποδηλατικό φίδι») που είναι μία εντυπωσιακή γέφυρα μόνο με ποδηλατόδρομο. Αξίζει να διαβάσετε Το ποδηλατικό θαύμα της Κοπεγχάγης, αλλά το ρεζουμέ της όλης υπόθεσης βρίσκεται στην πρώτη παράγραφο και συγκεκριμένα σε μία φράση που γνωρίζουν όλοι οι συγκοινωνιολόγοι:

«Αν φτιάξεις περισσότερους δρόμους για αυτοκίνητα, θα γεμίσεις αυτοκίνητα. Αν φτιάξεις πεζόδρομους, θα γεμίσουν πεζούς κι αν φτιάξεις ποδηλατόδρομους, θα γεμίσουν ποδήλατα.»

Εδώ στη Ναύπακτο, αλλά και την Ελλάδα γενικότερα, το ξεκινάμε κάπως ανάποδα. «Αν έχεις βολευτεί με το αυτοκίνητο, πρέπει να φτιάξεις περισσότερες υποδομές για αυτοκίνητα». Τέλος. Από εκεί και πέρα οποιαδήποτε προσπάθεια επικρίνεται με γνώμονα την ευκολία του αυτοκινήτου, τόσο όσον αφορά την κίνηση όσο και τη στάθμευσή του.

Υποθέτουμε, πως με το ίδιο σκεπτικό δημιουργήθηκαν οι «ποδηλατόδρομοι» της Ναυπάκτου. Το αποτέλεσμα είναι δυσλειτουργικοί ποδηλατόδρομοι στην άκρη του δρόμου, που κατά κανόνα παρεμποδίζονται από παρκαρισμένα αυτοκίνητα και δίκυκλα, αποτελούν λωρίδες επικίνδυνης προσπέρασης των δίκυκλων αλλά και στάθμευσης των δημοτικών αρχόντων έξω από το Ξενία όταν συσκέπτονται σε Δημοτικά Συμβούλια για το «καλό του τόπου και των Δημοτών». Η προχειρότητα αυτή, δεν αποτυπώνεται μόνο στη χρήση τους, αλλά και στη σήμανσή της διαγράμμισής τους, όπου το σύμβολο του ποδήλατου, έχει τυπωθεί στραβό κατά 90 μοίρες.

Η ουσία βέβαια δεν βρίσκεται μόνο σε λάθη του παρελθόντος ή στις κυρίαρχες νοοτροπίες (σαν αυτή που ανά 2-3 αναρτήσεις αναδεικνύουμε και αφορά τη γνωστή BMW με τις ιταλικές πινακίδες), αλλά στην σοβαρή οργάνωση και σχεδιασμό που οφείλει να διέπει το όραμα κάθε δημότη και κατά συνέπεια κάθε δημοτικής αρχής.

Θέλουμε την ευκολία να χρησιμοποιούμε το ΙΧ για αποστάσεις 100 μέτρων και να το παρκάρουμε για 2 λεπτά έξω από το μαγαζί που θα ψωνίσουμε, δημιουργώντας προβλήματα στην κυκλοφορία; Θέλουμε να το ανεβάζουμε στο πεζοδρόμιο και τον ποδηλατόδρομο, παρεμποδίζοντας πεζούς και ποδηλάτες; Ή μήπως θέλουμε μία φιλική, πιο ήσυχη, ελκυστική και χαλαρή πόλη με άνετους πεζόδρομους και ποδηλατόδρομους, διαφορετική από την κακοτεχνία που διέπει το κυκλοφοριακό σχεδόν όλων των ελληνικών πόλεων; Έχουμε τη θέληση να ενθαρρύνουμε τις αντίστοιχες υποδομές για την αισθητική άνεση και την ασφάλεια τη δική μας και των παιδιών μας ή θα μείνουμε κολλημένοι σε σύνδρομα παλαιότερων δεκαετιών που τελικά δεν οδήγησαν σε κάτι αξιόλογο και εύκολα συγκρίνονται με υποδομές πιο αναπτυγμένων πόλεων του εξωτερικού;

Δεν είναι τυχαίο που το άρθρο της «Καθημερινής» κάνει το γύρο του ελληνικού διαδικτύου. Ίσως επειδή όλοι μας, κατά βάθος, γνωρίζουμε πότε μια πόλη ομορφαίνει, ησυχάζει, γίνεται πιο φιλική στον άνθρωπο, χωρίς να χάνει τη λειτουργικότητά της, ακόμα και αν είναι μεγαλούπολη όπως η Κοπεγχάγη και ας μην έχουμε ταξιδέψει εκεί ή σε αντίστοιχες πόλεις. Ίσως επειδή (πάλι κατά βάθος) θαυμάζουμε την ευκολία με την οποία κάποιες κοινωνίες οργανώνονται, εκτελούν νέα έργα χωρίς να φοβούνται να γκρεμίσουν τα παλιά, και αναπτύσσονται με γνώμονα τον άνθρωπο και το κοινωνικό καλό.

Θα πάρουμε το θάρρος να ακολουθήσουμε πετυχημένα παραδείγματα, να αλλάξουμε νοοτροπία ή θα παραμείνουμε έρμαια ανούσιων βεντετών, προσωπικών διαμαχών και μικροσυμφερόντων παραβλέποντας το κοινό καλό; Θα εκμεταλλευτούμε την φυσική και πολιτισμική ομορφιά αυτής της πόλης, που όσο και αν πολεμούμε αυτή συνεχίζει να λάμπει, ή θα συνεχίσουμε να διαιωνίζουμε την επαρχιακή μιζέρια;