"Μην παρκάρεις στο δρόμο μου"

Το ότι η Δημοτική Αστυνομία και η Τροχαία ποσώς ενδιαφέρονται για την τήρηση των νόμων δεν είναι κάτι καινούργιο για τη Ναύπακτο.

Να παρκάρεις όμως πάνω στον ποδηλατόδρομο με αυτό το πανό να ανεμίζει πάνω από το κεφάλι σου υποδηλώνει ένα σαφές μείγμα ασυδοσίας, εθελοτυφλίας και εκούσιας ανοησίας.

Ας συνεχίσουμε όμως να βρίζουμε τους «από πάνω». Είναι ιδιαίτερα βολικό και ανεύθυνο. Τόσο για εμάς, όσο και για την ασέβεια απέναντι στους συμπολίτες μας.

Έτοιμη η μαρίνα Ναυπάκτου!

Με έμπνευση προηγούμενη ανάρτηση, πήραμε τελικά την πρωτοβουλία και «κατασκευάσαμε» μία μαρίνα για την πόλη μας. Με πανοραμική θέα ολόκληρη τη Ναύπακτο και το Κάστρο!

Προκαλέσαμε βέβαια τεράστια οικολογική καταστροφή αφού έπρεπε να κόψουμε περίπου 170 καλαμιές, μερικά κιλά ξερόχορτα και 200 θάμνους, χώρια την εκτροπή του Σκα προς τα ανατολικά κατά περίπου 50 μέτρα. Κατανοούμε επίσης τις ανυπολόγιστες συνέπειες από την επιβάρυνση του υπάρχοντος κατσικόδρομου με μερικά κιλά ασφάλτου και την τσιμεντοποίηση των υπαρχόντων μπαζών.

Ίσως τελικά, με τέτοιου είδους συνέπειες, οι δημοτικές αρχές και η τοπική κοινωνία να έχουν δίκιο που γυρνάνε το κεφάλι τους από την άλλη αδιάφορα, όταν περιστασιακά αναφέρεται το θέμα της μαρίνας.

Εθελοντές

Στις περισσότερες χώρες του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού, ο εθελοντισμός και η κοινωνική ή οικονομική συμμετοχή σε δράσεις κοινής ωφέλειας είναι κάτι το συνηθισμένο. Στις ΗΠΑ μάλιστα, τα περισσότερα μουσεία, οι βιβλιοθήκες και τα τοπικά φεστιβάλ, οργανώνονται και λειτουργούν αποκλειστικά από εθελοντές και κυρίως συνταξιούχους που κατά κανόνα επιδιώκουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου τους.

Στη δική μας συλλογική συνείδηση, ο εθελοντισμός ή η πρωτοβουλία ενασχόλησης με τέτοιες δράσεις, μάλλον συνδυάζεται με κάποιου είδους αδυναμία και εκμετάλλευση. Σε περιόδους κρίσης όμως, όπως η παρούσα, ο εθελοντισμός είναι που τελικά κρατάει ζωντανές αυτές τις δράσεις.

Συγχαρητήρια στους εθελοντές και όσους συνείσφεραν με όποιον τρόπο μπορούσαν στα χθεσινά δρώμενα της Μ. Παρασκευής στο λιμάνι. Ελπίζουμε να δούμε παρόμοιες προσπάθειες και σε άλλα τεκταινόμενα, και περισσότερο εμπλεκόμενο κόσμο από αυτούς που ψάχνουν την αυτόματη και ανέξοδη πολιτισμική δραστηριότητα "εξ' ουρανού".

Ιστιοπλοϊκό μόνο ψάχνει...

Χάζευα τις προάλλες τη γαλλική και ιταλική ακτογραμμή στο Google Earth και προσπαθούσα να βρω έστω και μία παραλιακή πόλη, μικρή ή μεγάλη χωρίς μαρίνα. Τα ευρήματα λιγοστά. Οι «κουτόφραγκοι» έχουν φτιάξει μαρίνες σε πόλεις και χωριά ακόμα και μέσα στη μέση αμμουδιών χιλιομέτρων.

Δες για παράδειγμα το ασήμαντο Varazze στην Ιταλία που έχει παρόμοια γεωγραφική μορφή με αυτή της Ναυπάκτου. Δες και το Arenzano, 10 χιλιόμετρα πιο ανατολικά. Η κάθε πόλη την μαρίνα της. Ανεξαρτήτου τουριστικής κίνησης ή πολιτισμικής και ιστορικής κληρονομιάς. Προσφέρουν όμως τον θαλάσσιο «χώρο στάθμευσης» για όποιο τυχαίο σκάφος θέλει να «ξαποστάσει» για ένα βράδυ.

Εμείς στην περιοχή, μάλλον αρκούμαστε στη μαρίνα Μεσολογγίου (45 χλμ μακριά) και αυτή των Πατρών (23 χλμ. μακριά). Δηλαδή κάτι προχειροστημένες προβλήτες με ένα-δυο καφέ και μίνι μάρκετ για να έχουν κάπου να αράξουν τα ιστιοπλοϊκά και να λένε πως «έπιασαν» και ηπειρωτική Ελλάδα εκτός από τα νησιά του Ιονίου. Ή για να το θέσω με άλλα λόγια, το παγκοσμίου φήμης Lepanto, με το γραφικό λιμάνι, την πλακόστρωτη παλιά πόλη και το κάστρο, γνωστό σε όλη την Ευρώπη για τη ναυμαχία του, που δεσπόζει ακριβώς στην δυτική είσοδο του Κορινθιακού Κόλπου, δίπλα στα Ιόνια νησιά, δεν έχει μαρίνα.

Ίσως βέβαια και η τοπική κοινωνία που στηρίζει την οποιαδήποτε δημοτική αρχή, να μην επιθυμεί μαρίνα ώστε να ασκηθούν οι σχετικές πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Ίσως, για παράδειγμα το καλοκαίρι, αν άραζαν στο ελάχιστο 20 ιστιοπλοϊκά την ημέρα, καθένα από τα οποία άφηνε (πάλι στο ελάχιστο) από 100 ευρώ στην πόλη μας, δηλαδή τουλάχιστον 60.000 ευρώ το μήνα, να μας ενοχλούσε. Το ίδιο και η γενικότερη τουριστική και πολιτισμική επέκταση που ενδεχομένως να δημιουργούσε αυτή η συνεχής κίνηση. Άλλωστε, πώς θα θαυμάζαμε τις υπέροχες καλαμιές στις εκβολές της Βαριάς ή την χωματένια αλάνα των παζαριών, τα δύο καμαρωτά άκρα της πόλης, αν υπήρχε κάποια μαρίνα στη θέση τους;

Το Varazze από ψηλά

Ξενία: Πόσο ακόμη για να το δούμε ανοιχτό;

Ομολογώ πως είχα ενθουσιαστεί με το προεκλογικό όραμα του κ. Μπουλέ για το «Ξενία». Ακόμα περισσότερο όταν μέσα σε λίγες ημέρες από την εκλογή του είδα μπουλντόζες μέσα στο «Ξενία» να καθαρίζουν το χώρο και ξαφνικά να διαμορφώνεται αυτόματα ένα πάρκο στο Γρίμποβο χωρίς στην ουσία κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια ή κάποια σοβαρή επιβάρυνση στα οικονομικά του Δήμου.

Από τότε όμως το «Ξενία» αφέθηκε πάλι στην τύχη του. Παρόλο που πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό, για τον τουρισμό και το πως μπορεί να μας σώσει, αναρωτιέμαι γιατί ο δήμαρχος και η παρέα του δεν το θέτουν σαν προτεραιότητα; Εδώ και 2,5 χρόνια μας λένε ότι σύντομα θα γίνει νέος διαγωνισμός, και τελικά το «Ξενία» απλά παραμένει στην αρχική του κατάσταση.

Το σύντομα όμως πως το εννοούν; Αν, λέμε Αν, το «Ξενία» λειτουργήσει ξέρουμε όλοι ότι το τοπίο θα αλλάξει.  Γιατί τότε το καθυστερεί; Θέλει ή δεν θέλει να το δει ξανά να λειτουργεί ; Μπορεί ή δεν μπορεί να φέρει σε πέρας τις διαδικασίες που χρειάζονται;

Έχει δίκιο να επικαλείται την δύσκολη συγκυρία, αλλά αυτή θα πρέπει να επικαλεστούμε και εμείς για να τον πείσουμε ότι είναι προτεραιότητα! Στις δύσκολες συγκυρίες είναι το σωστό timing για την οποιαδήποτε ευκαιρία ανάπτυξης.

Έχει δίκιο να μας λέει ότι το πήρε σε πλήρη εγκατάλειψη και με επενδυτή έναν τυχαίο, αλλά πόσο χρόνο θα ζητήσει ακόμη; Πόση παράταση θα παιχτεί σε αυτόν τον τελικό;

Ας ελπίσουμε μόνο ότι αυτή η παράταση δεν θα φέρει και τον υποβιβασμό. Τα χρονικά όρια στενεύουν και η τελική αξιοπιστία της παρούσης δημοτικής αρχής θα φανεί στα έργα – κλειδιά. Σε αυτά δηλαδή που θα συμβάλλουν κατά ένα μεγάλο μερίδιο στο τουριστικό προϊόν και την καθημερινότητα της Ναυπάκτου.

Για τους μπαλτάδες

Είναι ενθαρρυντικά αυτά που λέει ο κ. Μπουλές. Όχι όσον αφορά το σκέλος της αντιπολίτευσης, στο οποίο προφανώς θέλει να παίξει το δικό του πολιτικό παιχνίδι, όσο εκείνο που αφορά στην επιτακτική ανάγκη να υπάρξει μία στροφή προς την εμπιστοσύνη των θεσμών. Η αναγνώριση αυτών που γράφαμε για την ανάγκη ενίσχυσης του διαλόγου ώστε να αποτελέσει ο διάλογος βάση για τις όποιες διαφωνίες και όχι οι ολοκληρωτικές και μονόπλευρες πρακτικές.

Όσο οι διαχειριστές των θεσμών, δηλαδή το πολιτικό προσωπικό, δεν λειτουργούν με βάση τους θεσμούς της Δημοκρατίας, τόσο οι μπαλτάδες θα πληθαίνουν στο πολιτικό αλλά και κοινωνικό σκηνικό. Για κάθε κομμάτι Δημοκρατίας που αποκόπτεται από το κοινωνικό γίγνεσθαι, ένα κομμάτι ολοκληρωτισμού και φασισμού προστίθεται.

Οι καιροί είναι περίεργοι. Εκτός από τις οικονομικές δυσκολίες που υπάρχουν σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τις διάχυτες ρωγμές που δημιουργούν κάποιοι εσκεμμένα στο δημοκρατικό μας οικοδόμημα. Η σαθρότητα του οικοδομήματος δεν αντιμετωπίζεται με περισσότερες ρωγμές, αλλά με ενίσχυση των δομικών του στοιχείων.

Μα ούτε ένας;

Μα ούτε ένας; Ούτε ένας ξενοδόχος χτες στην παρουσίαση της νέας ιστοσελίδας για την Ναυμαχία; Όλοι πολυάσχολοι; Οι καφεστιάτορες; Ούτε αυτοί;  Έπρεπε να υπάρχει πρόταση για πεζοδρόμηση την περίοδο της Ναυμαχίας για να προσέλθουν; 

Εάν οι επαγγελματίες που διαχειρίζονται αυτό το πονεμένο τουριστικό προϊόν της πόλης μας… αυτοί δηλαδή που θα έπρεπε από μόνοι τους εδώ και χρόνια να έχουν πέντε δέκα προτάσεις για την τουριστική προώθηση της Ναυπάκτου και να ενεργούν ανάλογα… αν αυτοί δεν μπορούν να δουν την δυναμική που μπορεί να έχει μία τέτοια ιστοσελίδα, τότε είναι άξιο απορίας για το τι έχουν κατά νου. 

Εκτός αν θεωρούν ότι ο ξένος ή ο Έλληνας τουρίστας θα επισκεφτεί το ιστορικό Lepanto για τις τρέντι καφετέριες και τις «μουράτες» φωτογραφίσεις στον ανεμογιάννη. Εκτός αν απλά νοσταλγούν το μοντέλο της δεκαετίας του ’70 και του ’80 όπου ο ελληνικός οικογενειακός τουρισμός γέμιζε για ένα δύο μήνες τις παραλίες και εξασφάλιζε το ξημεροβράδιασμα στο καφενείο μέχρι το επόμενο καλοκαίρι. Επειδή απλά, αυτοφυώς η Ναύπακτος ήταν το Λουτράκι του δυτικού Κορινθιακού.

Οι εποχές αλλάζουν. Και μάλιστα ραγδαία. Το ίδιο και η ποιότητα και το είδος του τουρισμού. Αν μία ιστοσελίδα με παγκόσμια εμβέλεια, που μπορεί να βάλει τη Ναύπακτο στο επίκεντρο οργανωμένων τουριστικών επισκέψεων από ολόκληρη την Ευρώπη, είναι αδιάφορή για τους επαγγελματίες του τουρισμού, τότε όντως έχουμε πιο στοιχειώδη ζητήματα να λύσουμε ως τοπική κοινωνία. Όσο για τον Παπαθανάση, τον Κοτσανά και τον Καρακώστα ας μην πούμε κουβέντα. Η απουσία τους τα λέει όλα!

Ιστοσελίδα για τη ναυμαχία της Ναυπάκτου

Μια εξαιρετική και λεπτομερής δουλειά για τη ναυμαχία της Ναυπάκτου είναι διαθέσιμη πλέον στο διαδίκτυο, και συγκεκριμένα στο http://www.lepanto1571.gr

Συγχαρητήρια στους συντελεστές.

Γιατί να αλλάξουμε άλλωστε;

“Those who cannot change their minds cannot change anything.”
– George Bernard Shaw

«Να μην αλλάξει τίποτα» εννόησαν ξεκάθαρα οι κ.κ. Κοτσανάς και Καρακώστας στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο για τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, υποδεικνύοντας προφανώς την ικανοποίησή τους για την κατάσταση της Ναυπάκτου. Και βέβαια ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει;

Ποια μητέρα με καροτσάκι δεν περπάτησε απερίσκεπτα και ευχάριστα στα διάπλατα πεζοδρόμια της πόλης; Άλλωστε πώς θα έρθει ο κόσμος πιο κοντά αν δεν τρακάρει και κάνει μανούβρες στο πεζοδρόμιο του ενός μέτρου, για να χωρέσει; Ποιος δεν διέσχισε την «πλατεία» Πια χωρίς να έχει το νου του στους πέντε διαφορετικούς δρόμους όπου μπαινοβγαίνουν τα αυτοκίνητα; Ποιος έχει να πει κακή κουβέντα για τα διπλοπαρκαρίσματα και τα παρκαρίσματα στους ποδηλατόδρομους «για 1-2 λεπτάκια», υπό τα αρμονικά κορναρίσματα των λεωφορείων που προσπαθούν να βρουν άνοιγμα για να χωρέσουν; Ποιος βρίσκει κάτι κακό στα παρατημένα ΙΧ και μηχανάκια στο λιμάνι που παρεμποδίζουν έστω και την στάση κάποιου τουριστικού λεωφορείου; Τι μεμπτό υπάρχει στα ΙΧ που καβαλάνε κάθετα τα πεζοδρόμια σε Γρίμποβο και Ψανή; Ο κόσμος πάει από το σπίτι του στο καφενείο χωρίς να κάνει βήμα. Αυτό δεν είναι το σωστό; Αυτό δεν είναι πολιτισμός και εκσυγχρονισμός; Να πηγαίνεις ακόμα και τουαλέτα με το ΙΧ;

Όλα είναι τέλεια σε αυτή την πόλη, οπότε δεν χρειαζόμαστε αλλαγές. Οι προηγούμενες Δημοτικές Αρχές τα σχεδίασαν και τα εκτέλεσαν όλα άψογα, οπότε η παρούσα και οι μελλοντικές το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να εισπράττουν τη γκρίνια επί παντός επιστητού, απλά για να δικαιολογούν τον ρόλο της ύπαρξής τους.

Και φυσικά, το πρόβλημα δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι αυτοί που αποφασίζουν για την πόλη, που έχει αναξιοποίητο ένα τεράστιο μερίδιο τουριστικού προϊόντος και ποιοτικής καθημερινότητας, δεν θέλουν να αλλάξει κάτι, αλλά στην μικροπρέπεια που σχεδόν πάντα επιβάλλουν τα μικροκομματικά συμφέροντα. Ιστορικά και διαχρονικά σε αυτή τη χώρα, αυτές οι μικρότητες ήταν που τελικά λειτουργούσαν εναντίον οποιασδήποτε προόδου και οποιουδήποτε μακροπρόθεσμου σχεδιασμού. Εάν, εν μέσω κρίσης, υπάρχουν ακόμα μυαλά που σθεναρά υποστηρίζουν ότι τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει, προφανώς δεν έχουν κατανοήσει ούτε τα αίτια της κρίσης, αλλά ούτε και τις ενδεχόμενες δυνατότητες ανάπτυξης.

Αποδομώντας τον διάλογο

Τα τεκταινόμενα στο Δημοτικό Συμβούλιο, όσον αφορά τη δημόσια συζήτηση πάνω στις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις που προτάθηκαν πρόσφατα, δεν πρέπει να μας ανησυχούν τόσο για τις οποιεσδήποτε προτάσεις, όσο για τον τρόπο που κάποιοι θεωρούν ότι μπορούν να επιβάλλουν για να ακούγεται η γνώμη τους ή απλά για να περνάνε τη δική τους ατζέντα. Το θέμα προς συζήτηση δεν είναι η επιχειρηματολογία της δημοτικής αρχής ή της αντιπολίτευσης, αλλά η εξοικείωση σε αντιδημοκρατικές πρακτικές με στόχο την υπερίσχυση της μίας ή της άλλης άποψης.

Οι όποιες ανησυχίες των επαγγελματιών ή τα όποια μικροσυμφέροντα ενδεχομένως να βαραίνουν τη δημοτική αρχή, δεν επιβάλλονται ούτε μεταδίδονται με κραυγές συναισθηματισμού και ντουντούκες για «λαϊκό ξεσηκωμό». Στα πολιτισμένα και δημοκρατικά μέρη τουλάχιστον, τίθενται σε ένα ανοιχτό πλαίσιο διαβούλευσης όπου η κάθε άποψη εισακούγεται, συζητιέται και αναλόγως επηρεάζει ή όχι την τελική κοινωνική βούληση. Στο τραπέζι του διαλόγου είναι που λαμβάνονται οι αποφάσεις και όχι σε κατηλειμμένα έδρανα ή σε ντουντούκες που πηγαίνουν πέρα-δώθε στη Ναύπακτο.

Εάν για ορισμένους επαγγελματίες είναι αδιανόητη η οικονομική ανάπτυξη ενός τουριστικού μέρους όπως η Ναύπακτος, μέσω του περιορισμού της χρήσης του αυτοκινήτου με ταυτόχρονη ανάπτυξη της πεζοπορίας και της ποδηλασίας, και παρά τις μελέτες από έγκυρους επιστήμονες, τότε δεν απομένει παρά μία επίσκεψη στην Πάργα, το Ναύπλιο, την Taormina της Σικελίας, το Τολέδο της Ισπανίας, και ένα σωρό από άλλα μέρη με παρόμοια τουριστική δυναμική που έχουν περιορίσει στο μέγιστο την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Αυτό όμως είναι άλλη κουβέντα. Μεγαλύτερη σημασία έχουν τα προαναφερθέντα. Η σταδιακή εξέλιξη, δηλαδή, του τρόπου με τον οποίο πλέον «συζητάμε» στη Ναύπακτο αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ορισμένοι θεωρούν ότι εισακούγονται περισσότερο.

Ας μην αφήσουμε την γενικότερη εθνική κατρακύλα του δημοσίου λόγου να επηρεάζει τα τοπικά θέματα. Η αναστροφή της κρίσης, τόσο της οικονομικής όσο και της κοινωνικής θα ξεκινήσει όταν αρχίσουν οι αλλαγές νοοτροπίας σε τοπικό επίπεδο. Και οι αλλαγές αυτές δεν μπορούν παρά να έχουν κατεύθυνση προς πρακτικές που προάγουν τη Δημοκρατία και όχι αυτές που την καταλύουν. Κατεύθυνση προς ισορροπημένο διάλογο και όχι άναρθρες κραυγές.

Οι "Ελλάδες" της Ναυπάκτου

Δεν υπάρχει πόλη στον κόσμο που να μην έχει τουλάχιστον μία «μελαγχολική διαδρομή». Αυτή τη συγκεκριμένη βόλτα που κάνεις μόνος σου με παρατηρητικό βλέμμα και παρά την ζωή που ασφυκτιά γύρω σου, εσύ χάνεσαι στις σκέψεις σου.

Στη Ναύπακτο, θα πρέπει να ξεκινήσεις από την Ψανή και το εγκαταλελειμμένο κτίριο της πλαζ. Εκεί που συγκρούονται δύο Ελλάδες. Αυτή της δημιουργίας και η άλλη της καταστροφής. Τα παιδιά που καθάρισαν το κτίριο και το διακόσμησαν με ποίηση του Ελύτη, και τα άλλα που πέρασαν μέσα σε ένα βράδυ και το κατέστρεψαν με κλισέ συνθήματα που ούτε τα ίδια κατανοούν.

Μετά θα περπατήσεις προς το λιμάνι. Και αν αποφασίσεις να πάς παραλιακά, ώστε να περάσεις κάτω από την μικρή είσοδο του τείχους για να δεις μία πανοραμική άποψη του λιμανιού, το μάτι σου αμέσως θα πέσει πάνω στην ξεθωριασμένη σημαία του Ολυμπιακού. Το κεντρικότερο κτίριο του λιμανιού, «τιμάει» την γραφική αισθητική με αυτή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εάν είναι νύχτα θα δεις την μοναδικότητα του λιμανιού, αυτή που επισκέπτονται χιλιάδες άνθρωποι από διάφορες χώρες, να συνδυάζει το ζεστό πορτοκαλί χρώμα του φωτισμού των τειχών, με το νεοελληνικό κιτς της ψευτογκλαμουριάς του νέον φωτισμού. Το δυσνόητο της έννοιας της «αισθητικής βλάβης» που λίγοι γνωρίζουν, που ακόμα λιγότεροι τη σέβονται, παρόλο που έχει και νομική υπόσταση στην προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Περπατώντας προς Γρίμποβο, θα δεις την Ελλάδα της ευκολίας και της βολεψιάς. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανές είτε πάνω στο πεζοδρόμιο, είτε στον ποδηλατόδρομο. Απλά για να είναι εκεί. Δέκα μέτρα από το λιμάνι, ή ακριβώς έξω από το μαγαζί. Είτε για τη μόστρα, είτε για την τεμπελιά. Σε καμία περίπτωση για τον σεβασμό στον πεζό ή τον ποδηλάτη.

Φτάνοντας στο «Ξενία» θα δεις την Ελλάδα της προσπάθειας. Κάποιοι προσπαθούν να ανακυκλώσουν, παρά τα οργανικά σκουπίδια που καθημερινά πετιόνται στον κάδο ανακύκλωσης, και κάποιοι αποφάσισαν να συμμαζέψουν το καθεαυτό «Ξενία». Όχι για να έχουν ένα άμεσο οικονομικό όφελος, αλλά βασιζόμενοι στην απλή σκέψη ότι κάνοντας έναν περίπατο στο Γρίμποβο, δεν είναι κακό αντί να έχεις ένα εγκαταλελειμμένο αχούρι στα αριστερά σου, να υπάρχει μία οπτική άνεση για να συνοδεύει τις σκέψεις σου. Και στην τελική αν μπορέσεις να συνδυάσεις το αυτονόητο με το οικονομικό όφελος ακόμα καλύτερα.

Και αφού πάρεις μία ανάσα δροσιάς κάτω από τα πλατάνια του Γριμπόβου, θα καταλήξεις στον χώρο των παζαριών και στο ρέμα του Σκα, για να παίξεις στοίχημα με το μυαλό σου και να μαντέψεις τι θα είναι το επόμενο σκουπίδι που θα κατεβάσει το ρέμα.

Η έννοια του «επαρχιωτισμού» δεν είναι αθηναϊκή εφεύρεση, αλλά νεοελληνική. Θίγει αυτό ακριβώς το λεπτό σημείο όπου συμπολίτες μας απαξιώνουν ήδη υπάρχοντα πολιτισμικά στοιχεία ή στοιχειώδεις κανόνες συλλογικής συμπεριφοράς, υπό το αδιάφορο βλέμμα της Πολιτείας. Και φυσικά, η Ναύπακτος δεν αποτελεί καμία εξαίρεση στον κανόνα που ισχύει στη συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών πόλεων. Απλά, όπως και να το κάνεις, όταν η πολιτιστική κληρονομιά, η ομορφιά και το δυναμικό που υπάρχει για μία ποιοτικότερη καθημερινότητα ή έναν ιδιαίτερο τουριστικό προορισμό είναι ακριβώς μπροστά σου και μέσα στην ίδια σου την πόλη, αλλά απαξιώνονται, λογικό είναι να σε κυριεύει μία κάποια απογοήτευση.

Αναδημοσίευση από nafpaktia.com

Το μνημόσυνο του Θωμά

Σήμερα ήταν το μνημόσυνο του Θωμά. Για χρόνια ο Θωμάς ζούσε στην Αθήνα. Τον τελευταίο καιρό άνεργος και σε πλήρη ανέχεια... 

Πριν 40 σχεδόν μέρες άφησε την τελευταία του πνοή περιμένοντας την σειρά του σε ένα από συσσίτια της Εκκλησίας. Τελικά το ότι "ο κόσμος πεθαίνει στον δρόμο", δεν είναι σχήμα λόγου, ούτε κάτι που συμβαίνει μακρυά μας. 

Ένας Ναυπάκτιος, έχασε την ζωή του θύμα της κρίσης, παρά τις προσπάθειες που γίνονται από φορείς και άτομα.

Ο ρεαλισμός δεν είναι ποτέ άσπρος ή μαύρος. Έχει πολλές οπτικές γωνίες με πολύχρωμες αποχρώσεις. Στην περίπτωση του Θωμά είναι γκρι ίσως και μαύρη. Σε άλλες όμως χωράει πολλά χρώματα. Και η ερμηνεία της πραγματικότητας είναι πιο πλήρης όταν περιγράφονται όλες οι αποχρώσεις. 

Βιώνουμε μία πρωτόγνωρη κρίση στα χρόνια της μεταπολίτευσης με θύματα ανθρώπους αλλά και θεσμούς. Ταυτόχρονα όμως υπάρχουν και άνθρωποι που αγωνίζονται, επιβιώνουν και δημιουργούν τις συνθήκες για ένα καλύτερο μέλλον. Έχοντας πίστη στους θεσμούς και με συγκεκριμένα οράματα δημιουργίας και ανάπτυξης. Εμείς θα επιχειρήσουμε να περιγράψουμε όλες τις αποχρώσεις. Με αντικειμενική αντίληψη. Μακριά από προκαταλήψεις ή αρνητικές εμμονές.

Σπάνιο βίντεο της Ναυπάκτου από το 1933

Από το αρχείο του Χρήστου Σακελλάρη