Έτοιμη η μαρίνα Ναυπάκτου!

Με έμπνευση προηγούμενη ανάρτηση, πήραμε τελικά την πρωτοβουλία και «κατασκευάσαμε» μία μαρίνα για την πόλη μας. Με πανοραμική θέα ολόκληρη τη Ναύπακτο και το Κάστρο!

Προκαλέσαμε βέβαια τεράστια οικολογική καταστροφή αφού έπρεπε να κόψουμε περίπου 170 καλαμιές, μερικά κιλά ξερόχορτα και 200 θάμνους, χώρια την εκτροπή του Σκα προς τα ανατολικά κατά περίπου 50 μέτρα. Κατανοούμε επίσης τις ανυπολόγιστες συνέπειες από την επιβάρυνση του υπάρχοντος κατσικόδρομου με μερικά κιλά ασφάλτου και την τσιμεντοποίηση των υπαρχόντων μπαζών.

Ίσως τελικά, με τέτοιου είδους συνέπειες, οι δημοτικές αρχές και η τοπική κοινωνία να έχουν δίκιο που γυρνάνε το κεφάλι τους από την άλλη αδιάφορα, όταν περιστασιακά αναφέρεται το θέμα της μαρίνας.

Εθελοντές

Στις περισσότερες χώρες του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού, ο εθελοντισμός και η κοινωνική ή οικονομική συμμετοχή σε δράσεις κοινής ωφέλειας είναι κάτι το συνηθισμένο. Στις ΗΠΑ μάλιστα, τα περισσότερα μουσεία, οι βιβλιοθήκες και τα τοπικά φεστιβάλ, οργανώνονται και λειτουργούν αποκλειστικά από εθελοντές και κυρίως συνταξιούχους που κατά κανόνα επιδιώκουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου τους.

Στη δική μας συλλογική συνείδηση, ο εθελοντισμός ή η πρωτοβουλία ενασχόλησης με τέτοιες δράσεις, μάλλον συνδυάζεται με κάποιου είδους αδυναμία και εκμετάλλευση. Σε περιόδους κρίσης όμως, όπως η παρούσα, ο εθελοντισμός είναι που τελικά κρατάει ζωντανές αυτές τις δράσεις.

Συγχαρητήρια στους εθελοντές και όσους συνείσφεραν με όποιον τρόπο μπορούσαν στα χθεσινά δρώμενα της Μ. Παρασκευής στο λιμάνι. Ελπίζουμε να δούμε παρόμοιες προσπάθειες και σε άλλα τεκταινόμενα, και περισσότερο εμπλεκόμενο κόσμο από αυτούς που ψάχνουν την αυτόματη και ανέξοδη πολιτισμική δραστηριότητα "εξ' ουρανού".

Ιστιοπλοϊκό μόνο ψάχνει...

Χάζευα τις προάλλες τη γαλλική και ιταλική ακτογραμμή στο Google Earth και προσπαθούσα να βρω έστω και μία παραλιακή πόλη, μικρή ή μεγάλη χωρίς μαρίνα. Τα ευρήματα λιγοστά. Οι «κουτόφραγκοι» έχουν φτιάξει μαρίνες σε πόλεις και χωριά ακόμα και μέσα στη μέση αμμουδιών χιλιομέτρων.

Δες για παράδειγμα το ασήμαντο Varazze στην Ιταλία που έχει παρόμοια γεωγραφική μορφή με αυτή της Ναυπάκτου. Δες και το Arenzano, 10 χιλιόμετρα πιο ανατολικά. Η κάθε πόλη την μαρίνα της. Ανεξαρτήτου τουριστικής κίνησης ή πολιτισμικής και ιστορικής κληρονομιάς. Προσφέρουν όμως τον θαλάσσιο «χώρο στάθμευσης» για όποιο τυχαίο σκάφος θέλει να «ξαποστάσει» για ένα βράδυ.

Εμείς στην περιοχή, μάλλον αρκούμαστε στη μαρίνα Μεσολογγίου (45 χλμ μακριά) και αυτή των Πατρών (23 χλμ. μακριά). Δηλαδή κάτι προχειροστημένες προβλήτες με ένα-δυο καφέ και μίνι μάρκετ για να έχουν κάπου να αράξουν τα ιστιοπλοϊκά και να λένε πως «έπιασαν» και ηπειρωτική Ελλάδα εκτός από τα νησιά του Ιονίου. Ή για να το θέσω με άλλα λόγια, το παγκοσμίου φήμης Lepanto, με το γραφικό λιμάνι, την πλακόστρωτη παλιά πόλη και το κάστρο, γνωστό σε όλη την Ευρώπη για τη ναυμαχία του, που δεσπόζει ακριβώς στην δυτική είσοδο του Κορινθιακού Κόλπου, δίπλα στα Ιόνια νησιά, δεν έχει μαρίνα.

Ίσως βέβαια και η τοπική κοινωνία που στηρίζει την οποιαδήποτε δημοτική αρχή, να μην επιθυμεί μαρίνα ώστε να ασκηθούν οι σχετικές πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση. Ίσως, για παράδειγμα το καλοκαίρι, αν άραζαν στο ελάχιστο 20 ιστιοπλοϊκά την ημέρα, καθένα από τα οποία άφηνε (πάλι στο ελάχιστο) από 100 ευρώ στην πόλη μας, δηλαδή τουλάχιστον 60.000 ευρώ το μήνα, να μας ενοχλούσε. Το ίδιο και η γενικότερη τουριστική και πολιτισμική επέκταση που ενδεχομένως να δημιουργούσε αυτή η συνεχής κίνηση. Άλλωστε, πώς θα θαυμάζαμε τις υπέροχες καλαμιές στις εκβολές της Βαριάς ή την χωματένια αλάνα των παζαριών, τα δύο καμαρωτά άκρα της πόλης, αν υπήρχε κάποια μαρίνα στη θέση τους;

Το Varazze από ψηλά