Δεν υπάρχει πόλη στον κόσμο που να μην έχει τουλάχιστον μία «μελαγχολική διαδρομή». Αυτή τη συγκεκριμένη βόλτα που κάνεις μόνος σου με παρατηρητικό βλέμμα και παρά την ζωή που ασφυκτιά γύρω σου, εσύ χάνεσαι στις σκέψεις σου.
Στη Ναύπακτο, θα πρέπει να ξεκινήσεις από την Ψανή και το εγκαταλελειμμένο κτίριο της πλαζ. Εκεί που συγκρούονται δύο Ελλάδες. Αυτή της δημιουργίας και η άλλη της καταστροφής. Τα παιδιά που καθάρισαν το κτίριο και το διακόσμησαν με ποίηση του Ελύτη, και τα άλλα που πέρασαν μέσα σε ένα βράδυ και το κατέστρεψαν με κλισέ συνθήματα που ούτε τα ίδια κατανοούν.
Μετά θα περπατήσεις προς το λιμάνι. Και αν αποφασίσεις να πάς παραλιακά, ώστε να περάσεις κάτω από την μικρή είσοδο του τείχους για να δεις μία πανοραμική άποψη του λιμανιού, το μάτι σου αμέσως θα πέσει πάνω στην ξεθωριασμένη σημαία του Ολυμπιακού. Το κεντρικότερο κτίριο του λιμανιού, «τιμάει» την γραφική αισθητική με αυτή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εάν είναι νύχτα θα δεις την μοναδικότητα του λιμανιού, αυτή που επισκέπτονται χιλιάδες άνθρωποι από διάφορες χώρες, να συνδυάζει το ζεστό πορτοκαλί χρώμα του φωτισμού των τειχών, με το νεοελληνικό κιτς της ψευτογκλαμουριάς του νέον φωτισμού. Το δυσνόητο της έννοιας της «αισθητικής βλάβης» που λίγοι γνωρίζουν, που ακόμα λιγότεροι τη σέβονται, παρόλο που έχει και νομική υπόσταση στην προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Περπατώντας προς Γρίμποβο, θα δεις την Ελλάδα της ευκολίας και της βολεψιάς. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανές είτε πάνω στο πεζοδρόμιο, είτε στον ποδηλατόδρομο. Απλά για να είναι εκεί. Δέκα μέτρα από το λιμάνι, ή ακριβώς έξω από το μαγαζί. Είτε για τη μόστρα, είτε για την τεμπελιά. Σε καμία περίπτωση για τον σεβασμό στον πεζό ή τον ποδηλάτη.
Φτάνοντας στο «Ξενία» θα δεις την Ελλάδα της προσπάθειας. Κάποιοι προσπαθούν να ανακυκλώσουν, παρά τα οργανικά σκουπίδια που καθημερινά πετιόνται στον κάδο ανακύκλωσης, και κάποιοι αποφάσισαν να συμμαζέψουν το καθεαυτό «Ξενία». Όχι για να έχουν ένα άμεσο οικονομικό όφελος, αλλά βασιζόμενοι στην απλή σκέψη ότι κάνοντας έναν περίπατο στο Γρίμποβο, δεν είναι κακό αντί να έχεις ένα εγκαταλελειμμένο αχούρι στα αριστερά σου, να υπάρχει μία οπτική άνεση για να συνοδεύει τις σκέψεις σου. Και στην τελική αν μπορέσεις να συνδυάσεις το αυτονόητο με το οικονομικό όφελος ακόμα καλύτερα.
Και αφού πάρεις μία ανάσα δροσιάς κάτω από τα πλατάνια του Γριμπόβου, θα καταλήξεις στον χώρο των παζαριών και στο ρέμα του Σκα, για να παίξεις στοίχημα με το μυαλό σου και να μαντέψεις τι θα είναι το επόμενο σκουπίδι που θα κατεβάσει το ρέμα.
Η έννοια του «επαρχιωτισμού» δεν είναι αθηναϊκή εφεύρεση, αλλά νεοελληνική. Θίγει αυτό ακριβώς το λεπτό σημείο όπου συμπολίτες μας απαξιώνουν ήδη υπάρχοντα πολιτισμικά στοιχεία ή στοιχειώδεις κανόνες συλλογικής συμπεριφοράς, υπό το αδιάφορο βλέμμα της Πολιτείας. Και φυσικά, η Ναύπακτος δεν αποτελεί καμία εξαίρεση στον κανόνα που ισχύει στη συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών πόλεων. Απλά, όπως και να το κάνεις, όταν η πολιτιστική κληρονομιά, η ομορφιά και το δυναμικό που υπάρχει για μία ποιοτικότερη καθημερινότητα ή έναν ιδιαίτερο τουριστικό προορισμό είναι ακριβώς μπροστά σου και μέσα στην ίδια σου την πόλη, αλλά απαξιώνονται, λογικό είναι να σε κυριεύει μία κάποια απογοήτευση.
Αναδημοσίευση από nafpaktia.com
