Γιατί να αλλάξουμε άλλωστε;

“Those who cannot change their minds cannot change anything.”
– George Bernard Shaw

«Να μην αλλάξει τίποτα» εννόησαν ξεκάθαρα οι κ.κ. Κοτσανάς και Καρακώστας στο τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο για τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, υποδεικνύοντας προφανώς την ικανοποίησή τους για την κατάσταση της Ναυπάκτου. Και βέβαια ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει;

Ποια μητέρα με καροτσάκι δεν περπάτησε απερίσκεπτα και ευχάριστα στα διάπλατα πεζοδρόμια της πόλης; Άλλωστε πώς θα έρθει ο κόσμος πιο κοντά αν δεν τρακάρει και κάνει μανούβρες στο πεζοδρόμιο του ενός μέτρου, για να χωρέσει; Ποιος δεν διέσχισε την «πλατεία» Πια χωρίς να έχει το νου του στους πέντε διαφορετικούς δρόμους όπου μπαινοβγαίνουν τα αυτοκίνητα; Ποιος έχει να πει κακή κουβέντα για τα διπλοπαρκαρίσματα και τα παρκαρίσματα στους ποδηλατόδρομους «για 1-2 λεπτάκια», υπό τα αρμονικά κορναρίσματα των λεωφορείων που προσπαθούν να βρουν άνοιγμα για να χωρέσουν; Ποιος βρίσκει κάτι κακό στα παρατημένα ΙΧ και μηχανάκια στο λιμάνι που παρεμποδίζουν έστω και την στάση κάποιου τουριστικού λεωφορείου; Τι μεμπτό υπάρχει στα ΙΧ που καβαλάνε κάθετα τα πεζοδρόμια σε Γρίμποβο και Ψανή; Ο κόσμος πάει από το σπίτι του στο καφενείο χωρίς να κάνει βήμα. Αυτό δεν είναι το σωστό; Αυτό δεν είναι πολιτισμός και εκσυγχρονισμός; Να πηγαίνεις ακόμα και τουαλέτα με το ΙΧ;

Όλα είναι τέλεια σε αυτή την πόλη, οπότε δεν χρειαζόμαστε αλλαγές. Οι προηγούμενες Δημοτικές Αρχές τα σχεδίασαν και τα εκτέλεσαν όλα άψογα, οπότε η παρούσα και οι μελλοντικές το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να εισπράττουν τη γκρίνια επί παντός επιστητού, απλά για να δικαιολογούν τον ρόλο της ύπαρξής τους.

Και φυσικά, το πρόβλημα δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι αυτοί που αποφασίζουν για την πόλη, που έχει αναξιοποίητο ένα τεράστιο μερίδιο τουριστικού προϊόντος και ποιοτικής καθημερινότητας, δεν θέλουν να αλλάξει κάτι, αλλά στην μικροπρέπεια που σχεδόν πάντα επιβάλλουν τα μικροκομματικά συμφέροντα. Ιστορικά και διαχρονικά σε αυτή τη χώρα, αυτές οι μικρότητες ήταν που τελικά λειτουργούσαν εναντίον οποιασδήποτε προόδου και οποιουδήποτε μακροπρόθεσμου σχεδιασμού. Εάν, εν μέσω κρίσης, υπάρχουν ακόμα μυαλά που σθεναρά υποστηρίζουν ότι τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει, προφανώς δεν έχουν κατανοήσει ούτε τα αίτια της κρίσης, αλλά ούτε και τις ενδεχόμενες δυνατότητες ανάπτυξης.